Son günlerde mültecilerle ilgili çoğu dramatik sonla biten olayları, rakamlar denizinde yüzmeyi sevenleri bile bunaltan istatistikleri, Avrupa merkezli batının, neredeyse tamamı Müslümanlardan oluşan göç dalgasına karşı başa çıkma girişimlerini izliyoruz da, sanırım yükselmekte olan yeni bir dalga arada kaynayıp gidiyor…
Avrupa’ ya özellikle de Yunan adalarının ötesine geçip, kalıcı yeni topraklara sığınanlar arasında başlayan Hıristiyanlığa yönelim akımı…
Almanya’ nın çeşitli kentlerinde çok sayıda sığınmacının kiliselere başvurmaya başlaması, toplu vaftiz törenleri, Avusturya’ da cemaat eksikliğinden kapanma noktasına gelen kimi kiliselerin çoğu düne kadar Müslüman olan yeni katılımcılarla hareketlenmesi son günlerde ciddi gazetelere makale konusu olmakta…
Başka dinlerden insanların Müslüman oluşuyla ilgili hikâyelere alışkınız da, bu yeni trendi anlamakta sanırım büyükçe bir kesim zorlanıyor.
Yanıtı güç sorular bununla sınırlı değil.
Ne oldu da, Avrupa taassupla boğuşurken refahı yakalayan, bilimin her alanında büyük gelişmeler elde eden İslam ülkeleri geri zaman içinde geriye düşerken, kilise bağnazlığını yenmeye başlayan Avrupa bugün de henüz hızını kesmeyen büyük adımlarla gelişme, ilerleme yolunu açtı ve o yolda yürümeyi sürdürüyor?
Geçtiğimiz günlerde medyada yer alan “Suriyeli doktorlara Türkiye’ de iş imkânı” haberi ardından aklı başında, entelektüel birikimi de olduğunu söyleyen dostun sosyal ağda paylaştığı, “Suriye’de doktor mu var ki?” küçümseyici cümlesi bile bu ve benzeri soruların yanıtının önemini ve bu alandaki cehaletin boyutlarını ortaya koymuyor mu?
Hadi bilmeyene sözümüz yok, onların aklına Suriye denince çöplüklerden atık toplayan ve kavşaklarda mendil satanlar geliyor diyelim. Ya kendini okumuş sayanlara ne diyeceğiz?
Haçlı seferleri sırasında Hıristiyan komutanların sırf tedavi olmak için o dönem dünyanın en gelişmiş hastanelerinin yer aldığı Şam’a kapağı atmak için gösterdikleri çabalar da gerilerde kaldığı ve öğrenmek için kitaplara başvurmak gibi zahmetli yollar gerektirdiği için kökleri oraya kadar götürmeyelim. 
İyi de Ermeni tehciri dalgasıyla savrulan Osmanlı coğrafyasının neredeyse tüm tıp adamları, doktorları ilk durak olarak nereye gitti sanıyorsunuz? 
Veya Ermenilerin ardından özellikle de 1930’ ların başında Anadolu’ dan ayrılmak zorunda kalan Süryani doktorlar, bu toprakların en iyi diş tabipleri nerede kök salmaya çalıştılar?
Tıptaki İbn-i Sina’ larla sınırlı değil anlatmaya çalıştıklarım…
 Bir döneme damgasını vuran çeşitli alanlardaki ilim insanları, mucitler, kaşifler, düşünürler;
Cebir ilminin babası Harezmi, pozitif bilimleri sınıflandıran Farabi, astronomi dehası El Biruni, Kopernik’in yol göstericim, ilham kaynağım dediği Battani, Pascal üçgeninin ve X kavramının gerçek sahibi Ömer Hayyam, günümüz robotik ve sibernetik çağının asıl fikir babası ve icat ettiği aletlere bugün de insanlığın bakarken parmak ısırdığı El Cezeri (Adını doğduğu, yetiştiği bugün yerle bir edildiği için aşina olduğumuz Cizre’den alıyor), dünya merkezli bir kainat sisteminin mutlak olmadığını, uzayda daha başka sistemlerin de olabileceği tezini ortaya atan İbn-i Heysem…
Toplasanız 500 yıllık bir döneme sığdırılan altın dönemin aklımdaki birkaç ismini sıralamaya çalıştım sadece.
O zaman durmadan sorduğumuz, sormaktan korktuğumuzda da içe vurduğumuz meselenin en can alıcı noktasına dokunalım; Ne oldu da o muhteşem çağ sanki hiç yaşanmamış gibi koca bir coğrafya birden karanlığa büründü?  
Aslında üç semavi dinin de dönemlerine özgü politik açıdan devrimci yanları olduğu yadsınamaz gerçek.
Musa Mısır’ daki hegemonyaya meydan okudu, İsa yıkılmaz sanılan Roma imparatorluğuna kafa tuttu.
Hz. Muhammed gelir adaletsizliğine, zengini daha zengin, yoksulu daha yoksul yapan mevcut düzene karşı çıkmakla kalmadı, İslamiyet doğup yayılmaya başladığı topraklarda ticaretin gelişmesi ve refahın artmasıyla birlikte “ilim ve fen” de çok kısa zamanda çok büyük gelişmelerin de yaşanmasına katkı yaptı.
Ancak zamanla İslam coğrafyasının etkin olduğu ipek/baharat yolunun jeostratejik avantajıyla hızlanan zenginlik süreci birkaç nedenle akamete uğradı.
Örneğin, sermaye birikiminin paylaşım ve dağılımında başlangıçta gayet hakkaniyetli ve adil tutum takınan yöneticiler, zaman içinde ayak bağı gördükleri fikri alanı kurutmaya başladılar. Ve başlangıçta geniş halk kesimlerinin yanında yer alan, fetvaları adalet terazisiyle tartıp veren din adamları da zamanla baskıcı güce dönüşen iktidar sahiplerini tercih etti.
Başlangıçta ticaretin ve düşüncenin, fikriyatın özgürce dolaştığı topraklarda bir süre sonra ticaret nispeten engelsiz devam etti de, düşünce her zaman olduğu gibi muktedirlerin iktidarları açısından tehlike olarak görmeleriyle baskılanmaya, boğulmaya başlandı.
Çoğunluğu rahatsız eden her türlü düşünce yasaklar hanesine eklendi, tıpkı kilisenin kurduğu düzene karşı tehlike gördüğü en küçük hareketi yasaklaması ve bin yıl boyunca en ağır biçimde cezalandırması gibi, bir zamanların her türlü fikriyata ve düşünceye açık iklim, iktidarları rahatsız edecek her türlü düşüncenin ölümlerden boğulmaya kalkışıldığı cendereye dönüştü. Güç ve iktidar savaşları fetvalarla yürütülmeye başlandı.
Özellikle Emevî yönetiminin o güne kadar şura (danışma) ile götürdüğü sistemi saltanata dönüştürmesiyle,  zaman içinde fikrî alanı zenginleştiren danışma, tartışma yöntemleri yerini artık tek doğruyu hazineye yani sermaye birikiminin büyük kısmına hâkim olan Sultan ve onun yanında yer alan ulemanın tartışılamaz fetvalarına bıraktı. 
Sorunsuz yaşamın da, ticaretin de, varlıklı olma ve varlığı korumanın da yolu sultana sorgusuz, sualsiz biat etmekten geçiyordu. Sultan ve etrafında iktidarı oluşturan diğer güç sahipleri, çıkabilecek tüm ihtilafları ulema fetvalarıyla çözerken en başta iktidarın bekasını gözetiyor, düşüneni biçmeye yönelik her türlü silahı kuşanıyor veya üretmekte beis görmüyorlardı artık.
Günümüzdeki küresel çatışmanın şiddetlenmesiyle daha da önem kazanan konuyu bir sonraki yazıda irdelemeyi sürdüreceğim.